Geschiedenis

Voor degenen die in 1982/1983 op hoog niveau wedstrijden zeilde, was Brava waarschijnlijk een nachtmerrie. Voor alle anderen is Brava echter een condensatie van geschiedenis, persoonlijkheid en uitmuntendheid. De winnaar van alles wat er in die periode van twee jaar gewonnen had kunnen worden, waaronder de Sardinia Cup, een Fastnet-Race en de daaraan gekoppelde Admiral’s Cup. Kortom, een podiumauto en ontwerper Vallicelli’s eerste meesterwerk. 

Eind jaren ’70 is Pasquale Landolfi (een gigant uit de Italiaanse offshore- en nautische wereld) de gelukkige eigenaar van een standaard zeiljacht. Maar de jaren 80 zijn al voelbaar en de doelstellingen zijn hoog: er zijn de Admiral’s Cup (het WK voor zeezeiljachten) en de Sardinia Cup te winnen en er is een speciale romp nodig. Vallicelli is het meest logische antwoord. Hij en zijn studio zullen het project ontwikkelen. In 1980 en arriveert onze Brava van Minneford, de bouwer uit Amerika, een schip van 13,5 meter met een middelzware waterverplaatsing, een romp die Vallicelli zelf als bijzonder zal omschrijven, “bijna een gok”. De waterlijnen zijn sierlijk maar tegelijkertijd agressief, de maximale straal is net naar achteren geplaatst, erg breed voor deze categorie, en de boeglijnen hebben zeer smalle halve aanvalshoeken. Het “kleurenschema” is al voorbestemd voor een legende: kobaltblauwe romp en gouden BRAVA, die de spiegel bekronen. Het budget voor Brava is onbeperkt. Landolfi wil het beste van het beste wat er op dat moment in de wereld te koop is. De beste bouwer (Minneford in de USA), waar de meest succesvolle America’s Cuppers vandaan komen. De beste beslagen, de beste zeilen en de bekendste prof-zeilers ter wereld aan boord. Het debuut in het water is Alassio, Ligurië, of de opening van het competitieve seizoen van 1980. Aan het roer staat een zeiltopper, de America’s Cup zeiler John Marshall. De wind waait hard en is erg vlagerig en Brava rolt voor de wind, helt sterk naar loef en raakt in de z.g. “chinese gijp” en ligt daarna volledig op het water. Landolfi als jonge kersverse eigenaar, zit ondergedompeld in de cockpit. De blik is gericht op de achtersteven, op de lens van degene die alles vereeuwigt. Een zeer jonge fotograaf Carlo Borlenghi die op deze dag carrière maakt en zijn toekomst te danken heeft aan één wereldberoemde foto… 

Hier zijn commentaar: “Het was mijn eerste regatta op zee met de IOR-boten, er was veel wind en gekke golven. Ik was vreselijk bang, ik wilde niet naar buiten, maar ik vatte moed. Toen kwam de meevaller, toen we de Brava volgden, die het was toen al boot nummer één. Hij ging plat en ik begon te schieten, terwijl Pasquale Landolfi eigenlijk in het water keek hij in de lens. Té gek! Ik verschoot mijn hele rolletje. Ik had nog geen cent te makken en probeerde rond te komen van de fotografie. Uiteraard was ik erg blij, maar ik besefte pas wat ik had gedaan toen ik aan land kwam. Wat is er gebeurd? Ik stond op de kade, letterlijk belegerd. Ze wilden allemaal die foto’s, inclusief tijdschriften en kranten. Ik begreep dat mijn wereld veranderd was en dat ik op het juiste moment op de juiste plaats was. Ik heb veel aan die reeks te danken, maar ik denk dat het Pasquale zelf ook veel geluk heeft gebracht.”

Afgezien van deze prelude waren de resultaten van 1980 slechts een vierde plaats in de Sardinia’s Cup. Niet genoeg. Voor het volgende seizoen wordt de kiel vervangen en worden er nog een aantal aanpassingen gedaan. Geen dobbelstenen, het Italiaanse team lijdt tijdens de Fastnet van 1981, 600 zeer zware mijlen, wat een noodzakelijke les is. Er wordt echter veel ervaring opgedaan, waardoor de boot tot in de perfectie verder wordt getuned. 1982 en 1983 komen eraan en Brava wint alles wat er te winnen valt, waaronder Copa del Rey, twee Italiaanse kampioenschappen, de Sardinia’s Cup van 1982 en ten slotte de Fastnet van 1983 op gezeilde (Brava rondde de Fastnet Rock 4 uur eerder dan de snelste 50-voeter Blå Carat!) en uiteraard ook op berekende tijd! Brava werd derde als individuele boot en tweede met haar team tijdens de Admiral’s Cup in 1983. Aan boord zaten Olympisch kampioenen en America’s Cup zeilers zoals Tom Blackaller, Vittorio Mariani, Gary Weisman en Mauro Pelaschier.

Het is de geboorte van een mythe, een mythe die Pasquale Landolfi nooit in de steek zal laten en samen met Brava de bekendste reder van de Italiaanse offshore wordt, een zeilicoon. Landolfi sluit zijn zeilcarrière af na zeven Brava’s, waarvan vier One Tonners, een ILC 40 en een IMS 50. Daarom is de deze Brava niet zomaar een boot van meer dan 44 jaar oud. Ze is de hoofdpersoon van een episch seizoen, een IOR-icoon en kampioen, en de getuige van een eindeloze passie, die van Landolfi, die de Italiaanse offshore-passie zal blijven voortzetten, samen met groeiende generaties zeilers. Op de vele Brava’s van Landolfi hebben de grootste ontwerpers hun best gedaan en zijn de grootste roergangers opgegroeid. Dankzij hem werden de prestigieuze One Ton Cups gewonnen, de verschillende Admiral’s Cups, en alsof dat nog niet genoeg was, mochten we Azzurra zien strijden richting de America’s Cup, dankzij zijn steun aan het project van Avvocato Agnelli en de Aga Kahn. Alles begon met deze eerste Brava…

Brava werd in 1984 verkocht aan de Zweed Sven Hjelte. Die won in Zweden een paar keer de IOR-overal-jaarprijs waaronder bekende wedstrijden zoals de Gotland Rund (2x), de Oland Rund en ook twee keer de Skaw Race. Brava werd ook eerste overall in de Tjörn Round Race van 1987 met 1.200 deelnemers! Sven miste helaas door “vriendjes politiek” een plek in het Zweedse Admiral’s Cup team van 1985 en verhuurde daarom zijn boot “Hero Brava” daarom aan het Ierse Admiral’s Cup Team in 1985. Brava zeilde dus drie keer de Admiral’s Cup, wat heel uitzonderlijk is. De meesten ontwerpen zijn niet competatief genoeg om aan meerdere Admiral’s Cup’s deel te nemen… 

Sven was helemaal gek en verliefd op zijn Hero Brava en heeft de boot altijd tip-top verzorgd en met veel liefde onderhouden. In de periode tot 2019 heeft hij de boot tot drie keer toe verkocht maar na spijt ook steeds weer teruggekocht. Na zijn overlijden zocht de familie van Sven een nieuwe eigenaar, die deze bijzondere boot zou koesteren zoals Sven altijd gedaan heeft. De wens was ook, dat de boot in haar originele wedstrijd-staat zou voortbestaan en liefst educatief ingezet zou worden. Meestal eindigen oude racejachten namelijk op de schroot of worden ze omgebouwd met luxe tot toerjacht. 

Katrin en Edwin Visser kwamen de boot op het spoor en kochten Brava in het voorjaar van 2023 van Sven’s zoon Peter in Zweden, waar ze jarenlang in een hal 60 km. van de kust stond opgeslagen. De boot werd zo goed en kwaad als het ging klaargemaakt voor de zeiltocht naar Nederland. In de zomer van 2023 werd de gehele boot ge-refit en grondig opgeknapt. Ze verkeert inmiddels van binnen en buiten voor 99% in originele staat zoals in de jaren 80. In Italië zijn ze helemaal vol van het opnieuw in de vaart brengen van hun nationale legende. De pers in Italië heeft er behoorlijk aandacht aan geschonken. De boot heeft echt karakter en een elegante uitstraling en is wereldwijd nog steeds een bekende onder de wedstrijdzeilers. De magie zit nog steeds aan boord en het is een grote eer om met deze Brava te mogen zeilen!

Link naar een Special Editie over Ladolfi en de Brava’s